"Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς" (Κατά Ιωάννη 8,32).

Σάββατο 7 Ιουλίου 2012

ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΗΣ ΘΑΝΑΤΟΥ – ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ ΛΟΓΟΣ ΕΚΤΟΣ


ΠΡΙΝ ΑΠΟ κάθε λόγο προηγεται σκέψις. τσι κα μνήμη το θανάτου κα τν μαρτιν μας προηγεται π τ δάκρυα κα τ πένθος. Δι τοτο κα τ τοποθετήσαμε στν φυσική τους θέσι κα σειρ το λόγου.
2. μνήμη το θανάτου εναι καθημερινς θάνατος. Κα μνήμη τς ξόδου μας π τν ζω ατή, εναι συνεχς στεναγμός.
3. δειλία το θανάτου εναι φυσικ δίωμα το νθρώπου, τ ποον φείλεται στν παρακο το δάμ. τρόμος μως το θανάτου ποδεικνύει τι πάρχουν μαρτίες γι τς ποες δν δείχθηκε μετάνοια.
4. Δειλιάζει Χριστς μπρς στν θάνατο, λλ δν τρέμει, γι ν δείξη καθαρ τ διώματα τν δυό Του φύσεων (θείας κα νθρώπινης).
5. πως ρτος εναι ναγκαιότερος π κάθε λλη τροφή, τσι κα σκέψις το θανάτου π κάθε λλη πνευματικ ργασία.
6. μνήμη το θανάτου σ᾿ ατος πο ζον στ Κοινόβιο δημιουργε κόπους, λεπτολόγησι τν μαρτιν τους κα γλυκει ποδοχ τν «τιμιν». ν στος συχαστς πο ζον μακρυ π θορύβους προξενε πελευθέρωσι π βιοτικς φροντίδες, διάλειπτη προσευχ κα φυλακ το νορετς πο εναι κα μητέρες κα θυγατέρες τς μνήμης το θανάτου.
7. πως ξεχωρίζει κασσίτερος π τ σήμι, σο κα ν μοιάζουν ξωτερικά, τσι εναι καταφανς κα κδηλη στος διακριτικος φυσικ π τν παρ φύσιν δειλία το θανάτου.
8. ληθς πόδειξις κείνων πο μ λη τους τν καρδι συναισθάνονται κα νθυμονται τν θάνατο εναι θεληματικ προσπάθεια πρς κάθε κτίσμα κα τελεία πάρνησις το δίου θελήματος.
κενος πο καθημεριν περιμένει τν θάνατο εναι πωσδήποτε δόκιμος κα σπουδαος γωνιστής. ν κενος πο τν πιθυμε κάθε ρα εναι γιος.
9. Δν εναι πάντοτε καλ πιθυμία το θανάτου. πάρχουν βέβαια κείνοι πο μαρτάνουν συνεχς παρασυρόμενοι π τν κακ συνήθεια κα ο ποοι ζητον μ ταπείνωσι τν θάνατο (γι ν παύσουν πλέον ν μαρτάνουν).
πάρχουν μως κα ατο πο δν ποφασίζουν ν μετανοήσουν κα πο πικαλονται τν θάνατο π πελπισία.
Εναι κόμη κα κενοι πο χουν τν περήφανη δέα γι τν αυτό τους τι γιναν παθες, κα ρα δν φοβονται πλέον τν ρχομ το θανάτου.
πάρχουν τέλος κα λλοι -ἐὰν βέβαια πάρχουν τέτοιοι κα στν ποχή μας- ο ποοι πιζητον ν κδημήσουν (πρς Κύριον), διότι τος παρακινε μυστικ νέργεια το γίου Πνεύματος.
10. Μερικο εσεβες χουν τν πορία κα ζητον ν μάθουν, γιατί ραγε, φο τόσο πολ μς εεργετε μνήμη το θανάτου, Θες μς πέκρυψε τν ρα του, χωρς ν καταλαβαίνουν τι μ ατν κριβς τν τρόπο Θες πιτυγχάνει θαυμάσια τν σωτηρία μας!
Διότι κανες δν θ προσερχόταν μέσως στ βάπτισμα στν μοναχικ πολιτεία, ἐὰν γνώριζε τν ρα το θανάτου του. Θ περνοσε λες τς μέρες τς ζως του μέσα στν μαρτία κα μόνο ταν πλησίαζε ρα το θανάτου του θ τρεχε πρς τ βάπτισμα κα τν μετάνοια. φ᾿ σον μως θ εχε ζυμωθ μ τν κακία, π τν μακροχρόνια συνήθεια, θ μενε τελείως διόρθωτος.
11. ταν πενθς γι τς μαρτίες σου, μν κούσης ποτ τν «κύνα» κενον, ποος σο παρουσιάζει τν Θεν φιλάνθρωπο. Διότι σκοπός του εναι ν βγάλη π μέσα σου τ πένθος κα τν «φοβον φόβο». Μν τν κούσης, παρ μόνο ταν τυχν δς τν αυτόν σου ν παρασύρεται σ βαθει πόγνωσι.
12. Ατς πο θέλει ν διατηρ πάντοτε μέσα του τν μνήμη το θανάτου κα τς Κρίσεως το Θεο, ν συγχρόνως φίνει τν αυτό του ν περισπται σ φροντίδες κα μέριμνες λικές, μοιάζει μ κενον πο ν κολυμβ, θέλει ταυτόχρονα ν κτυπ παλαμάκια.
13. ζωηρ μνήμη το θανάτου λιγοστεύει τ φαγητά. Κα ταν περικόπτωνται μ ταπεινοσύνη τ φαγητά, κόπτονται μαζ κα τ πάθη.
14. ναλγησία (σκληρότης) τς καρδις φέρνει πώρωσι στν νο, κα τ πολλ φαγητ ξηραίνουν τς πηγς τν δακρύων. δίψα κα γρυπνία πιέζουν τν καρδιά. Κα ταν πιεσθ καρδιά, κπηδον τ δάκρυα.
15. Ατ πο επαμε, στος γαστριμάργους φαίνονται σκληρά, ν στος κνηρος πίστευτα. «πρακτικός» μως νθρωπος θ τ δοκιμάση κα θ τ βρ μ προθυμία. Ατς πο θ τ βρ κα θ τ γευθ, θ χαμογελάση κανοποιημένος. ν κενος πο κόμη τ ναζητε, θ σκυθρωπάση περισσότερο.
16. Ο Πατέρες ρίζουν τι τελεία γάπη εναι «πτωτος», (διότι μς προστατεύει π κάθε πτσι). Παρόμοια κα γ ρίζω τι τελεία συναίσθησις το θανάτου εναι «φοβος», (διότι μς παλλάσσει π κάθε λλο φόβο).
17. νος το «πρακτικο» μπορε ν σκ πολλν εδν ργασίες. Ν σκέπτεται δηλαδ τν γάπη πρς τν Θεόν, ν νθυμται τν Θεόν, ν νθυμται τν οράνιο βασιλεία, ν νθυμται τν ζλο τν Μαρτύρων, ν νθυμται τι Θες εναι πανταχο παρών, πως Ψαλμδς πο λεγε, «προωρώμην τν Κύριον» κ.λπ.
π μεγάλες ργασίες ρχίσαμε, (πως εναι γάπη το Θεο), κα καταλήξαμε σ᾿ ατς πο μς προστατεύουν π πτώσεις, (πως εναι φόβος τς κολάσεως).
18. Κάποια φορ να Αγύπτιος μοναχς μο διηγήθηκε τ ξς: «φ᾿ του παγιώθηκε δυνατ μέσα στν καρδιά μου μνήμη το θανάτου, (δν εχα καθόλου ρεξι γι φαγητό). Κα κάποτε πο χρειάσθηκε ν παρηγορήσω λίγο τ πήλινο σμα μου. μνήμη ατ σν δικαστς μο τ πηγόρευσε. Κα τ πλέον ξιοθαύμαστο εναι τι, παρ᾿ λο πο προσεπάθησα, δν κατόρθωσα ν τν ποδιώξω».
19. νας λλος πο σκήτευε δ στν περιοχ πο νομάζεται Θολς, πολλς φορς μ τν σκέψι το θανάτου γινόταν κτς αυτο. Κα σν λιπόθυμο πιληπτικ τν νεσήκωναν, ναίσθητο σχεδόν, ο κε ερισκόμενοι δελφοί.
20. Δν θ παραλείψω ν σο παρουσιάσω κα τν στορία το συχίου το Χωρηβίτου. Ατς ζοσε μελέστατα χωρς τ παραμικρ νδιαφέρον γι τν ψυχή του. Κάποτε λοιπν συνέβη ν σθενήση βαρύτατα κα ν φθάση στ σημεο, στε π μία ρα κριβς ν φαίνεται τι πέθανε.
Συνλθε μως πάλι, πότε μς κετεύει λους ν φύγωμε μέσως. Κα φο κτισε τν πόρτα το κελιο του, μεινε κλεισμένος μέσα δώδεκα χρόνια, χωρς ν μιλήση καθόλου μ κανένα. λο ατ τ διάστημα δν γευόταν τίποτε λλο, κτς π ψωμ κα νερό. Καθόταν μόνο κστατικς μπρς σ κενα πο εδε στν κστασί του. Τόσο πολ σκεπτικός, στε ποτ πλέον δν λλαξε κφρασίς του. Κα πάντοτε σν φηρημένος, χύνοντας θόρυβα κα συνεχς θερμ δάκρυα.
Μόνο ταν πλησίασε ρα το θανάτου του, ποφράξαμε τν πόρτα κα εσήλθαμε μέσα. Κα φο πολ τν παρακαλέσαμε, τοτο μόνο επε: «Συγχωρστε με, δελφοί. Ατς πο γνώρισε τί σημαίνει μνήμη θανάτου, δν θ μπορέση ποτ πλέον ν μαρτήση». μες θαυμάζαμε βλέποντάς τον λλοτε μελέστατο ν χη μεταμορφωθ τόσο πότομα μ τν μακαριστ ατ λλαγ κα μεταμόρφωσι. Κα φο τν θάψαμε μ ελάβεια στ κοιμητήριο πο ερίσκεται κοντ στ κάστρο, στερα π μερικς μέρες ναζητήσαμε τ γιό του λείψανο, λλ δν τν ερήκαμε. Μ τ θαυμαστ ατ σημεο Κύριος πληροφόρησε πόσο εάρεστα δέχθηκε τν πιμελημένη κα ξιέπαινη μετάνοιά του, λους κείνους πο θ πεφάσιζαν ν διορθωθον, στερα κα π πολλ κόμη μέλεια.
21. Μερικο θεωρον τι θαλασσία βυσσος δν χει ρια. Κα τν νομάζουν περιοχ πύθμενον. Παρόμοια κα σκέψις το θανάτου δημιουργε στν ψυχ τέτοια κατάστασι, στε κα γνότης κα ν γένει πνευματικ ργασία ν παρουσιάζεται φθαστος, (χωρς τέρμα δηλαδή). Ατ τ πιβεβαιώνει κα προηγούμενος σιος. σοι τν μιμονται, προσθέτουν φόβο στν φόβο, κατάπαυστα, μέχρις του ξαντληθ κα ατ δύναμις τν στν τους.
22. ς βεβαιωθομε τι κα τοτο εναι δρον Θεο, μέσα σε λα τ γαθά Του. ρκε ν σκεφθομε τι πολλς φορές, ν κα πλησιάζομε σ τάφους, εμαστε δάκρυτοι κα συγκίνητοι. ν ντίθετα πολλς φορές, χωρς ν ντικρύζωμε κάτι παρόμοιο, κατανυσσόμεθα.
23. ποιος νεκρώθηκε γι λα τ γήϊνα, ατς νθυμεται τν θάνατο. κενος μως πο διατηρε μαζί τους δεσμος δν εκαιρε γι κάτι τέτοιο, φο λλωστε μ τν συμπεριφορά του γίνεται διος χθρς το αυτο του.
24. Μ θέλης ν δείχνης σ λους μ λόγια τν γάπη σου, λλ καλύτερα ζήτει π τν Θεν ν τος τν φανερώση κενος μ τρόπο μυστικό. Διαφορετικ δν θ σο παρκέση χρόνος κα γι συνομιλίες κα γι κατάνυξι.
25. Μν πατσαι, νόητε ργάτη, τι μ τν πόμενο χρόνο θ ναπληρώσης τν χρόνο πο χασες. Διότι κα τς κάθε μέρας χρόνος δν παρκε στε ν κπληρώσωμε πως πρέπει τς καθημερινές μας ποχρεώσεις πρς τν Δεσπότη.
26. Δν εναι δυνατόν, επε κάποιος, δν εναι δυνατν ν περάσουμε μ ελάβεια τν σημεριν μέρα, ἐὰν δν τν λογαριάσωμε σν τν τελευταία τς ζως μας. Κα εναι ξιοθαύμαστο, τι κάτι παρόμοιο ξέφρασαν κα ο λληνες φιλόσοφοι, ο ποοι χαρακτήρισαν τν φιλοσοφία «μελέτη θανάτου».
Βαθμς κτη! ποιος τν νέβηκε, δν πρόκειται πλέον ν μαρτήση, φ᾿ σον σφαλς εναι ληθινς λόγος κενος τς Γραφς: «Μιμνήσκου τ σχατά σου, κα ες τν αώνα ο μ μάρτης» (Σόφ. Σειρχ ζ 36).

Πηγή : ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ, ΟΥΡΑΝΟΔΟΜΟΣ ΚΛΙΜΑΞ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου