..........
“Εκείνο το βράδυ μου έδειξεν ο Θεός την
κακίαν του σατανά. Ήμην πολύ ψηλά εις
ένα ωραίον μέρος, και κάτωθεν μεγάλη
πλατεία, και πλησίον η θάλασσα. Και είχαν
στήσει οι δαίμονες μυριάδες παγίδες.
Και επερνούσαν οι μοναχοί. και
πίπτοντες αι παγίδες άλλον έπιαναν από
το κεφάλι, άλλον από το πόδι, άλλον από
το χέρι, από τα ρούχα, από όπου ήτον
τρόπος τον καθένα. Ο δε βύθιος δράκων
είχε το κεφάλι του έξω από την θάλασσα
και – βγάζων πυρ από το στόμα του, μάτια
και μύτη – έχαιρε και ηγάλλετο εις την
πτώσιν των μοναχών. Εγώ δε βλέπων τον
ύβριζα. -Ώ βύθιε δράκων ! Έλεγα. Δι΄ αυτό
μας απατάς και μας παγιδεύεις ! Όταν
συνήλθα είχα χαράν και θλίψιν ομοίως.
Χαράν, διότι είδον τις παγίδες του
διαβόλου. θλίψιν διά την πτώσιν
μας και τον κίνδυνον, όπου κινδυνεύομεν
εφ΄ όρου ζωής”.
ΠΗΓΗ :
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ, Ο ΓΕΡΩΝ
ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ,
ΨΥΧΟΦΕΛΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΑ 5, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2004,
σ. 143.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου