ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ - ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Οι δοκιμασίες που επιτρέπει ο Θεός, είναι ανάλογες με την αντοχή μας, αλλά δυστυχώς πολλές φορές προσθέτονται και οι κοροϊδίες ή οι αδιακρισίες των ασπλάγχνων ανθρώπων, και τότε πια κάμπτουμε. Ο δυνατός αέρας συνήθως σπάει τα ευαίσθητα δένδρα και ξεριζώνει εκείνα που δεν έχουν βαθιές ρίζες· ενώ εκείνα που έχουν βαθιές ρίζες, τα βοηθάει να προχωρήσουν πιο βαθιά τις ρίζες τους.

Ο Καλός Θεός όμως δεν αναπαύεται στον άγριο και άσπλαγχνο τρόπο, που άλλους ξεριζώνει και άλλα σπάει, αλλά στο να φερώμαστε εύσπλαγχνα, όπως είναι και ο Θεός εύσπλαγχνος, και στο να προσφέρουμε βοήθεια στους συνανθρώπους μας με αγάπη και πόνο, διότι οι άνθρωποι δεν είναι δένδρα αλλά εικόνες Θεού.

Κανείς φυσικά δεν μπορεί να βλάψη την ψυχή του ανθρώπου εκτός από τον ίδιο.

Στις δοκιμασίες που επιτρέπει ο Θεός, δοκιμάζεται κανείς και διαπιστώνει μόνος του την πνευματική του κατάσταση και αναγκάζεται να ταπεινωθή και χαριτώνεται μετά από τον Θεό, όταν ταπεινά τις δέχεται με χαρά, σαν φάρμακα για την ψυχή του, και με υπομονή δοξάζει και ευχαριστεί τον Θεό. Ευτυχώς που επιτρέπει ο Καλός Θεός να δοκιμαστούμε, γιατί αλλιώς θα είχαμε και κρυμμένα πάθη και παράλογες απαιτήσεις την ημέρα της Κρίσεως. Αλλά και να μας τα παρέβλεπε ακόμη όλα αυτά και να μας έπαιρνε όπως είμαστε στον Παράδεισο, θα δημιουργούσαμε και  εκεί θέματα. Γι’ αυτό επιτρέπει εδώ τους πειρασμούς, για να μας ξεσκονίζουν, να εξαγνισθή η ψυχή μας με τις θλίψεις και τα κλάματα, και να αναγκαστούμε να καταφύγουμε στον Θεό, να βρούμε την Σωτηρία μας.

Οι απομακρυσμένοι άνθρωποι από τον Θεό είναι οι πιο δυστυχισμένοι του κόσμου, και σ’ αυτήν την ζωή και στην μέλλουσα, την αιώνια, και πιο δυστυχισμένοι και από αυτούς τους ανθρώπους είναι οι δαίμονες, οι οποίοι είχαν απομακρυνθή από τον Θεό πριν από χιλιάδες χρόνια και συνεχίζουν να απομακρύνωνται με την υπερηφάνεια και την κακία τους και να μένουν αμετανόητοι.

Μακαριότεροι δε από όλους τους ανθρώπους είναι εκείνοι που έδειξαν την μεγαλύτερη μετάνοια με πόνο και εσωτερική συντριβή και σύντριψαν μ’ αυτόν τον τρόπο τον υπερήφανο εχθρό και ταπείνωσαν και την άτακτη σάρκα τους με την άσκηση – την υπόταξαν στο πνεύμα – και έδωσαν την μεγαλύτερη χαρά στον Ουρανό, με την μετάνοια τους (την επιστροφή τους στον Θεό).

Όταν η αμαρτία χρονίση στον άνθρωπο, ο διάβολος φυσικά τότε αποκτάει περισσότερα δικαιώματα, και, για να φύγη, θα πρέπη να γκρεμίσουμε το παλιό σπίτι και να κτίσουμε καινούριο.

Όσοι έχουν μέσα τους δαιμόνιο εκ γενετής, έχουν πολύ μεγάλο μισθό, όταν δεν γογγύζουν, μέχρι να ελευθερωθούν με την Χάρη του Θεού· ενώ εκείνοι που έγιναν οι ίδιοι αιτία, θα πρέπη οι ίδιοι και να αγωνιστούν.

Αυτοί που γεννήθηκαν με πολλά κληρονομικά πάθη και αγωνίστηκαν, για να τα κόψουν, και απέκτησαν και αρετές, είναι πιο αξιέπαινοι από εκείνα τα παιδιά που είχαν βρη χρέη από τους γονείς τους και τα εξόφλησαν, αλλά και απέκτησαν μεγάλη περιουσία.

Δεν πρέπει να ανησυχούμε σ’ αυτήν την ζωή για τις αδικίες που μας έκαναν είτε οι άνθρωποι είτε οι δαίμονες, διότι αυτό δεν ανησυχεί ούτε τον Θεό, μια που τις γράφει τις αδικίες και τις φυλάει τοκισμένες στο Ουράνιο ταμιευτήριο Του.

Εκείνος που αποβλέπει στην ανθρώπινη δικαιοσύνη, είναι ανόητος, και περισσότερο ανόητος είναι εκείνος που δεν ξεχνάει τις αδικίες που του έκαναν οι άλλοι και τις καλοσύνες που έκανε ο ίδιος στους άλλους.

Περισσότερη ευγνωμοσύνη πρέπει να χρεωστούμε σ’ αυτούς που μας φέρθηκαν αχάριστα, παρά σ’ εκείνους που μας ευγνωμονούν συνέχεια και μας εξοφλούν σ’ ετούτη την μάταιη ζωή.

Όπως επίσης καλύτερη ευχή απ’ όλες είναι, όταν μας καταριένται άδικα, και το δεχώμαστε σιωπηλά με καλοσύνη.

Φυσικά, όσοι είναι κοντά στον Θεό, ποτέ δεν καταριένται, διότι δεν έχουν κακότητα αλλά όλο καλοσύνη, και, ό,τι κακό πετάξουν σ’ αυτούς τους αγιασμένους ανθρώπους, αγιάζεται, και αισθάνονται μεγάλη, κρυφή χαρά.

Οι απομακρυσμένοι όμως άνθρωποι από τον Θεό πάντα απαρηγόρητοι βρίσκονται και διπλά βασανίζονται, διότι, όποιος δεν πιστεύει στον Θεό και στην μέλλουσα ζωή, εκτός που μένει απαρηγόρητος, καταδικάζει και την ψυχή του αιώνια.

Οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Θεό ή Τον πιστεύουν λίγο και πολύ πιστεύουν στο «εγώ» τους, φέρνουν την καταστροφή στον κόσμο, αλλά δεν κατορθώνουν να πετύχουν το δαιμονικό τους σχέδιο. Διότι, και αν ακόμη προλάβουν να συγκεντρωθούν οι κακοί αυτοί άνθρωποι, διαλύονται αμέσως από τους κακούς δαίμονες με αλληλοφαγωμάρα, γιατί ο διάβολος που τους συγκεντρώνει δεν έχει αγάπη, για να τους μονιάση, ούτε ταπείνωση, για να ανεχτή ο ένας τον άλλο, αλλά ούτε και υπομονή, και έτσι διαλύεται το κακό, πριν προλάβη να κάνη το μεγάλο κακό.

Το κοσμικό πνεύμα συνέχεια, δυστυχώς, τροχάει το μυαλό στην πονηριά, και το θεωρεί κατόρθωμα εκείνος που αδικεί τον συνάνθρωπο του και παίρνει μάλιστα και τον τίτλο: «αυτός είναι διάβολος· τα καταφέρνει», ενώ εσωτερικά υποφέρει από τον έλεγχο της συνειδήσεως (την μικρή κόλαση).

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φωτιά από το εσωτερικό κάψιμο της ψυχής από την συνείδηση, η οποία την βασανίζει και την τρώει συνέχεια από τούτη την ζωή με το σαράκι, και πιο πολύ φυσικά θα την τρώη στην άλλη, στην αιώνια, ο ακοίμητος σκώληξ, εάν δεν μετανοήση ο άνθρωπος σ’ ετούτη την ζωή και επιστρέψη τις αδικίες του στους συνανθρώπους του, έστω και με την αγαθή του προαίρεση, σε περίπτωση που δεν μπορεί με άλλον τρόπο.

Ο αμετανόητος άνθρωπος είναι ο ανοητότερος του κόσμου, διότι εκτός που ταλαιπωρείται από το συνεχές άγχος, γιατί δεν μετανοεί να απαλλαχτή από την μικρή αυτή κόλαση, η οποία τον οδηγεί στην χειρότερη, την αιώνια, στερείται και τις επίγειες Παραδεισένιες χαρές, οι οποίες συνεχίζουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό στον Παράδεισο, κοντά στον Θεό.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά στον κόσμο από την αγάπη του Θεού, που δίνεται άφθονη, μαζί με την θεϊκή Του στοργή, και από τούτη την ζωή ακόμη στα φιλότιμα παιδιά Του, η οποία μόνο ζήται και δεν εκφράζεται.  Πόσο μάλλον η περισσότερη, που μας έχει φυλαγμένη στον Παράδεισο και δεν μας την δίνει τώρα, γιατί δεν θα μπορέσουμε να την χωρέσουμε μέσα στην πήλινη καρδιά μας!

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ, ΕΚΔΟΣΗ Ι. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ «ΕΥΑΓΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2010, σελ. 69 κ.ε.