ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ - Α΄ ΜΕΡΟΣ

Στον π. Παίσιο πήγα το 1976 με έναν συμφοιτητή μου. Και τότε θυμάμαι την χάρη και τη γλύκα των λόγων του.

- Τί σπουδάζετε παλικάρια ; Μας ρώτησε.

- Φυσική, του απαντούμε.

- Και οι δύο φυσικοί είστε ; Ε, τότε πρέπει να μάθετε και την φυσική της μεταφυσικής. Ξέρετε για την πνευματική διάσπαση του ατόμου ; Όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, όταν δηλαδή φθάσουμε σε αυτογνωσία, τότε γίνεται η διάσπαση του ατόμου μας. Αν δεν ταπεινωθούμε ώστε να διασπάσουμε τον εαυτό μας, δεν θα βγει η πνευματική ενέργεια που χρειάζεται για να ξεπεράσουμε την βαρύτητα της φύσεώς μας. Μόνο έτσι, παλικάρια θα μπορέσουμε να διαγράψουμε πνευματική τροχιά.

Τί ωραίος αιφνιδιασμός ! Μας μίλησε στη γλώσσα μας με την γλώσσα του.

- Η πνευματική ζωή είναι εύκολη, μας είπε. "Ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστι" (Ματθ. ια΄ 30), λέγει ο Κύριος.

- Μα "στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός" (Ματθ. ζ΄ 14), του αντιλέγει ο φίλος μου χαριτωμένα και ευγενικά.

- Τα ξύγκια, ευλογημένε, την κάνουν στενή. Πέταξέ τα και θα δεις πόσο εύκολα είναι τα πράματα.

Η αγάπη μας πρέπει να είναι ίδια προς όλους. Μόνον τότε είναι αγ΄πη Θεού. Αν αγαπούμε κάποιους περισσότερο και άλλους λιγότερο, πρέπει να υποψιασθούμε εγωϊσμό.

Φεβρουάριος του 1988. Στις Καρυές κάνει αρκετό κρύο. Έχει σημαντικό υψόμετρο, έχει και υγρασία που δυσκολεύει πολύ τα πράματα. Σήμερα όμως είναι ξερός ο καιρός. Έχει κι ένα αεράκι που αν είσαι καλά ντυμένος το απολαμβάνεις. Είναι απόγευμα. Μόλις έπεσε ο ήλιος κάτω από το βουνό. Προχωρούμε στο μονοπάτι μαζί με τον π. Παίσιο. Στον δρόμο συναντούμε τον π. Καλλίνικο από τη Σκήτη του Κουτλουμουσίου. Φθάνουμε στο ξύλινο γεφυράκι του. Γύρω μας φουντουκιές γυμνές χωρίς φύλλα. Μόνο κλαδιά.

"Μπά, ποιός έφερε μανταρίνια ;" ρωτά έκπληκτος ο π. Παίσιος.

Στο βάθος, σε απόσταση μεγαλύτερη από εξήντα μέτρα, διακρίνεται η πόρτα της αυλής του και κάτι που ροδίζει στη βάση της, ίσως να΄ ναι χρώματος πορτοκαλί. Η απόσταση δεν αφήνει περιθώρια για περισσότερες λεπτομέρειες.

Σε λίγη ώρα πλησιάζουμε. Πράγματι, βλέπουμε μια μεγάλη σακούλα διάφανη, πορτοκαλί χρώματος, γεμάτη μανταρίνια. Πού τα είδε ο άνθρωπος ! Πώς διέκρινε ότι είναι μανταρίνια και όχι πορτοκάλια ! Αφού δε και η σακούλα είναι πορτοκαλί, θα μπορούσε να περιείχε και μήλα.

"Πώς μ΄ αρέσουν τα μανταρίνια !", λέει με εμφανώς προσποιητή λαιμαργία, ο γέροντας. "Θα κρατήσω για τον εαυτό μου τρία.....Καλύτερα, ας τα κάνω πέντε.....Μία που βρήκα την ευκαιρία, θα πάρω εφτά", λέει με ένα πολύ χαριτωμένο χαμόγελο και σταματά. "Πάρε τα υπόλοιπα, π. Καλλίνικε και πήγαινέ τα απέναντι στον γέροντα Ιωσήφ".

Ο γερο-Ιωσήφ ήταν γεροντάκι στη Κουτλουμουσιανή Σκήτη, 103 ετών, που όμως καθημερινά καλλιεργούσε το κήπο του.

Ο π. Καλλίνικος έβαλε σχήμα, ζήτησε ευλογία και έφυγε. Εμείς με τον π. Παίσιο μπήκαμε στο καλυβάκι του. Καθίσαμε στο ένα κελλί και μου ζήτησε να του διαβάσω κάτι χειρόγραφα κείμενά του.

Πέρασαν περίπου είκοσι λεπτά και χτυπάει το σίδερο της αυλόπορτας. Κάποιοι ήλθαν για να τον συναντήσουν. "Να ανοίξω γέροντα ;", ρωτώ.

"Άσε καλύτερα. Αν είναι περίεργοι θα φύγουν. Αν είναι πονεμένοι ή διψασμένοι θα επιμείνουν".

Συνεχίζουμε την ανάγνωση. Σε λίγα λεπτά ξαναχτυπάει το σίδερο. "Τί κάνουμε γέροντα ;", ξαναρωτώ.

Στο παράθυρό του, αντί κουρτίνας κρεμόταν ένα κομμάτι από σεντόνι. "Κοίτα λοξά, να μη σε δουν και δες πόσοι είναι", μου λέγει. "Δεν μπορώ να τους μετρήσω, δεν φαίνονται", απαντώ. "Καλά, δεν ξέρεις ούτε αριθμητική ; Τί έκανες τόσα χρόνια στην Αμερική ; Ας περιμένουμε, αυτοί θα ξαναχτυπήσουν".

Πράγματι, σε λίγα λεπτά, χτυπούν για τρίτη φορά.

"Τώρα θα προσπαθήσω εγώ να τους μετρήσω. Μπορεί να μην τελείωσα το Δημοτικό, αλλά θα τα καταφέρω", μου λέγει.

Σηκώνεται και ανοίγει την πόρτα της καλύβας.

"Τί πάθατε παλικάρια, τέτοια ώρα ; Τί ήλθατε να κάνετε ;".

"Πάτερ, θέλουμε λίγο να σας δούμε. Γίνεται ;".        

"Να με δείτε γίνεται. Αλλά τί θα βρούμε να σας κεράσουμε. Πόσοι είστε ; Για να σας μετρήσω, ένας δύο.... επτά. Για να δω τι θα βρούμε στο μαγαζί, τέτοια ώρα".

Μπαίνει μέσα και επιστρέφει με επτά μανταρίνια.

Τί φοβερός άνθρωπος, σκέφτομαι έκπληκτος από μέσα. Που τα ήξερε και τα κράτησε τα μανταρίνια ! Το προγνώριζε ; Τον φώτισε ο Θεός χωρίς αυτός να το συνειδητοποιεί ;

"Από πού έρχεσθε παλικάρια ;", ρωτάει με ενδιαφέρον.

"Είμαστε από την Αθήνα. Και ο Bruce με τον John από την Αμερική".

"Από την Αμερική ; Μα αν τους κεράσουμε ένα μανταρίνι, αυτοί θα μας ρεζιλέψουν σε ολόκληρο τον κόσμο. Για να βρούμε κάτι Αμερικάνικο στο............ supermarket".

Ξαναμπαίνει μέσα και επιστρέφει με ένα πακέτο αμερικάνικα μπισκότα και ένα κουτί ξηρούς καρπούς διαφόρων ειδών planters, της πιο φημισμένης δηλαδή μάρκας στην Αμερική. Έκπληκτοι αυτοί εκφράζουν τον θαυμασμό και τον εντυπωσιασμό τους.

"Πάτερ, τί συμβολίζει το τάλαντο που χτυπούνε στα μοναστήρια ;", ρωτάει δειλά ο ένας.

"Δε ξέρω τί συμβολίζει. Ούτε και έχει καμιά σημασία. Αυτό που έχει αξία δεν είναι να χτυπάει κανείς το τάλαντο του μοναστηριού, αλλά να πολλαπλασιάζει το τάλαντο του Θεού. Ακούστε παιδιά ! Επειδή η ώρα πέρασε, πρέπει να πηγαίνετε. Ένα μόνο να πω : το πρόβλημα με τους Αμερικάνους είναι ότι στα Αγγλικά το "εγώ" γράφεται πάντα με κεφαλαία, ενώ εμείς στην Ελλάδα το γράφουμε πότε - πότε και με μικρό".

Γέλασαν με τη χαριτωμένη παρατήρηση και ρωτούν οι Αμερικάνοι : "Αυτό τί σημαίνει ; Εμείς τί πρέπει να κάνουμε ;".

"Να διαγράψετε το "εγώ" από το λεξιλόγιό σας, παιδιά. Ο εγωισμός είναι ο μεγάλος μας εχθρός. Αυτόν πρέπει να πολεμήσουμε όλοι ανεξαιρέτως".

ΠΗΓΗ : ΑΝΕΣΤΗ ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΟΥ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ, Η ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΨΑΛΜΩΝ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΟΥ ΚΑΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ 2015, σελ. 11 κ.ε.